«Ξαφνικά παραμύθια» από την Εταιρεία Συγγραφέων και την «Εφημερίδα των Συντακτών»
Με μία ακόμα συλλογική (και συλλεκτική) έκδοση, στην οποία συμμετέχουν 60 σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς, η Εταιρεία Συγγραφέων και η «Εφημερίδα των Συντακτών» προσφέρουν την Παρασκευή 22/12 & την Παρασκευή 29/12 τη δική τους «παραμυθία» για τις ημέρες των εορτών.
Τα «Ξαφνικά παραμύθια», γραμμένα από πεζογράφους και ποιητές, μέλη της Εταιρείας Συγγραφέων, βασίστηκαν σε μια ιδέα του μεταφραστή, ποιητή και πρώην αντιπροέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων Ερρίκου Μπελιέ που πέθανε αιφνίδια και πρόωρα πέρυσι, και στον οποίο αφιερώνεται η έκδοση.
Όπως μπορεί ίσως να φανταστεί κανείς από τον τίτλο της συλλογής, τα κείμενα που περιλαμβάνονται σε αυτήν δεν είναι γνωστά παραμύθια βγαλμένα απ’ την παράδοση, αλλά παραμύθια… που «ξαφνιάζουν» τόσο τους συγγραφείς που τα συνέλαβαν, όσο και τους αναγνώστες – αφού, όπως με χιούμορ αναφέρει στο εισαγωγικό του σημείωμα ο πρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων Γιώργος Χουλιάρας, «η περιοχή στα αμφισβητούμενα σύνορα που χωρίζουν νεότερα παραμύθια από αρχαίους μύθους μπορεί άρα να ονομαστεί παραμυθόριος».
Μια μαγική βραδιά αφιερωμένη στους σύγχρονους επτανήσιους ποιητές οργάνωσε η ΙΟΝΙΟΣ Βιβλιοθήκη της Ε.Ε.Ε.
«Περί δαίμονος και άλλων ερώτων» ήταν ο τίτλος της εκδήλωσης αφιερωμένης στη σύγχρονη επτανησιακή ποίηση που πραγματοποίησε η Ένωση Επτανησίων Ελλάδας στο Αθηναίων Πολιτεία το βράδυ της Δευτέρας, 6 Νοεμβρίου. Το αφιέρωμα πραγματοποιήθηκε με την παρουσία των ίδιων των ποιητών που τιμήθηκαν και με την δυναμική παρουσία του επτανησιακού κοινού που αγκάλιασε την εκδήλωση.
Το αξιακό κοινωνικό κεφάλαιο των μουσείων - Ιστορικό Κέντρο Λ. Χερν
Το αξιακό κοινωνικό κεφάλαιο των μουσείων. Από το Ιστορικό Κέντρο Λευκάδιου Χερν προς τη συγκρότηση Κέντρου Σπουδής και Έρευνας Λευκάδιου Χερν
Γράφει η Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού
Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά-και με την καθιέρωσή τους πλέον ως ετήσιου θεσμού-, γιορτάστηκαν και φέτος, στις 26 και 27 Ιουνίου στη Λευκάδα, οι Ημέρες Λευκάδιου Χερν, στο Ιστορικό Κέντρο Λευκάδιου Χερν. Όπως είναι γνωστό, το Ιστορικό Κέντρο Λευκάδιου Χερν ιδρύθηκε το 2014, με τη γενναιόδωρη προσφορά και άοκνη προσπάθεια του Ελληνοαμερικανού συλλέκτη έργων τέχνης Τάκη Ευσταθίου, των Δήμων διαφόρων ιαπωνικών πόλεων (Kumamoto, Matsue, Shinjuku, Yaizu, το Πανεπιστήμιο Toyama), της οικογένειας Koizumi και άλλων συντελεστών της σημαντικής αυτής πρωτοβουλίας. Στα πλαίσια των εκδηλώσεων του δεύτερου επετειακού αφιερώματος (2016), με αφορμή την ημέρα των γενεθλίων (27 Ιουνίου 1850) του μεγάλου Ελληνοϊρλανδού και εθνικού συγγραφέα των Ιαπώνων Λευκάδιου Χερν, σημαντική ήταν η χειρονομία του π. Επιτρόπου της Ελλάδας στην ΕΕ Σταύρου Δήμα, να προσφέρει στο Ιστορικό Κέντρο σπάνια βιβλία και εκδόσεις του Λευκάδιου Χερν, που έρχονται να εμπλουτίσουν σημαντικά με αξιόλογο νέο υλικό, το πρώτο μουσείο στον ευρωπαϊκό χώρο για τον Λευκάδιο Χερν. Πρώτες-ιστορικές- εκδόσεις, σπάνια βιβλία και ιαπωνικά συλλεκτικά αντικείμενα, φωτογραφικό υλικό, σύγχρονες εκδόσεις, υπομνηματισμός των σταθμών της ζωής και της σκέψης του Λευκάδιου Χερν μέσω διαδραστικών διαδρομών, προσφέρουν στον επισκέπτη μια πανοραμική περιήγηση στους πολιτισμούς της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ιαπωνίας του τέλους του 18ου και του 19ου αιώνα, που αποτελούν εμπειρίες της ζωής και του πνεύματος του μεγάλου συγγραφέα.
Α. Σικελιανός - Εικοσιοχτώ του Οχτώβρη του 1940
Σήμερα 28 Οκτωβρίου 2011, 71 χρόνια από αυτή του 40'. Οι συνειρμοί, οι συγκρίσεις, που επιβάλει η ιστορική μνήμη ίσως γίνονται αναπόφευκτοι. Συγκρίσεις, τολμώ να πω, που δεν αφορούν τα ιστορικά γεγονότα, δεν αφορούν την φύση ή την ειρωνική διάθεση πολλές φορές της Ιστορίας, μα την αδυσώπητη εμμονή της να μας ελέγχει κάθε φορά προσωπικά. Κάθε φορά που αποφασίζουμε για το μέλλον. Και όσο και αν το αποφεύγουμε, το δήγμα της για αυτούς που το βιώνουν, νομίζω, θα είναι οξύ.
Η αναμέτρηση σήμερα, αν και τόσο διαφορετική, παραμένει η ίδια. Αναμέτρηση, πρώτα, εσωτερική. Ο πειρασμός να αποδεχτεί κανείς τις εξωτερικές συγκυρίες ως καθοριστικές, να θεωρήσει τον εαυτό του μονάχα ως ένα άτομο αντιμέτωπο με προβλήματα πρώτα ιδιωτικά και μετά καθολικά, είναι πολλές φορές μεγάλος. Ίσως είναι μια ύστατη προσπάθεια να θωρακιστεί μια αντίληψη ακεραιότητας του ατομικού Εγώ μας. Αισθάνομαι, πως σήμερα, σε αυτή ακριβώς την αναμέτρηση δεν κερδίζουμε, καθώς έχουμε χάσει την αίσθηση ανάγκης για πραγματική κοινωνία μεταξύ μας, να κοινωνούμε τις ανάγκες, τα προβλήματά μας μαζί τις ιδέες μας, την ανάγκη να διαμορφώσουμε συλλογικά τις μεταξύ μας σχέσεις και το περιβάλλον μας, να οραματιστούμε για ένα μέλλον δικό μας.
Πίνακας του Έκτορα Δούκα που απεικονίζει γυναίκες της Πίνδου να μεταφέρουν πολεμοφόδια
Αν και υπάρχουν σχεδόν όλες οι προϋποθέσεις πλέον για μια συλλογική αντίδραση απέναντι στις δυνάμεις που επιβάλλουν το δικό τους καθεστώς, οι περισσότερες αντιδράσεις που προκύπτουν, προκύπτουν ως διασπασμένες αντιδράσεις απέναντι στη καταπάτηση ατομικών δικαιωμάτων και κεκτημένων και όχι τόσο λόγω κοινωνικών αισθημάτων και αλληλεγγύης, κάτι που φάνηκε ήδη από τις πρώτες διαδηλώσεις. Οι διαδηλώσεις προέκυπταν μεμονωμένες, έπειτα από κάθε «επίθεση» στην κάθε κοινωνική ομάδα, δίχως αλληλεγγύη από/ για την υπόλοιπη κοινωνία. Δυστυχώς δεν είδα φοιτητές να μάχονται με το ίδιο πάθος για τις συντάξεις και τους μισθούς, ούτε και τους υπόλοιπους για την παιδεία.
