Η ΕΕΕ τιμά την Επέτειο της Ένωσης των Επτανήσων με την Ελλάδα με μία ιστορική έκδοση
Η Βουλή της Επτανήσου επικυρώνει τη συμφωνία του Λονδίνου.
Το ψήφισμα της Ιονίου Βουλής για την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα (1863).
Αναγνωστική Εταιρία Κέρκυρας.
Με αφορμή την 156η επέτειο της Ένωσης των Επτανήσων με την Ελλάδα, η Ένωση Επτανησίων Ελλάδας προχωρά σε μία ιστορική έκδοση, φόρο τιμής στην Επέτειο της 21ης Μαΐου 1864. Το υπό έκδοση βιβλίο, με τίτλο "Η Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα - Πολιτικές διαπραγματεύσεις και ευρωπαϊκή επιτήρηση", το οποίο υπογράφει η ιστορικός Χρύσα Τζαγκαρουλάκη, επιχειρεί να ρίξει φως στα γεγονότα που συνδέονται με την τελική συνθήκη της Ένωσης, της 17/29 Μαρτίου 1864.
Το βιβλίο θα παρουσιαστεί τον Σεπτέμβριο του 2020 από την Ιόνιο Βιβλιοθήκη της ΕΕΕ, αρχικά στην Αθήνα και μετέπειτα σε κεντρικές περιοχές της Ελλάδας, αρχής γενομένης από τα Επτάνησα.
Προκήρυξη Διεθνούς Λογοτεχνικού Διαγωνισμού από τον Όμιλο UNESCO
Όμιλος για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος προκηρύσσει τον 9ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2020, με λήξη την 20η Ιουλίου 2020. Ο διαγωνισμός για το τρέχον έτος, περιλαμβάνει τα εξής είδη του λόγου: Διήγημα, Νουβέλα, Ποίηση, Παιδικό παραμύθι, Παιδικό – νεανικό διήγημα.
Η κρίση των έργων θα γίνει από κριτική επιτροπή που ορίζεται από το Δ.Σ. του Ομίλου και αποτελείται από διακεκριμένους λογοτέχνες και συγγραφείς. Για λόγους διασφάλισης της αντικειμενικότητας του διαγωνισμού, τα μέλη της επιτροπής θα ανακοινωθούν, μετά την έκδοση των αποτελεσμάτων.
Ο Χριστός μικρός
Tα σπιτάκια της Nαζαρέτ, «σα φούχτα μαργαριτάρια σε σμαραγδένιο χωνί σκορπισμένα», έφεγγαν κάτασπρα στις πλαγιές του βουνού ανάμεσα σε φουντωτά περιβόλια όλο συκιές, πορτοκαλιές, δράνες και ροδιές. Oι Eβραίοι την έλεγαν «Λαμπάν», το ασπροχώρι, και άλλοι «Λουλούδι της Γαλιλαίας».
Eκεί μεγάλωσε ο Iησούς.
H ζωή του ήταν σαν τη ζωή όλων των παιδιών της Γαλιλαίας.
Γράμματα πολλά δε μάθαιναν· ο ραββίνος (δάσκαλος) του χωριού τούς μάθαινε να διαβάζουν τη Γραφή και τον Nόμο του Mωυσή, και το πολύ πολύ να γράφουν.
Τα αξημέρωτα βάγια
«Μωρέ τι κορακοσύννεφο είναι τούτο;», μουρμούρισε ο Τρελονικολός σαν αντίκρισε μια γνωστή παρέα από μαυροφορεμένες γριές να βγαίνουνε ολοφυρόμενες απ’ τη μάντρα του νεκροταφείου. Άλλος κανένας δεν ήταν στην περιοχή, μιας και το σκοτάδι του Απρίλη είχε αρχίσει να πέφτει δροσερό πάνω απ’ το μικρό χωριουδάκι, εκτός του Τρελονικολού, που όταν τον ζόριζε κανείς για τις αθυροστομίες ή τις προσβολές του, έβγαζε με σπουδή ένα διπλωμένο κομμάτι χαρτί απ’ το σελάχι του, κι αφού το ξετύλιγε με προσοχή, έκανε πως διάβαζε με επισημότητα σαν τίτλο τιμής, μια φράση που ήταν αποτυπωμένη σ’ αυτό : «Ο κύριος Νικόλαος Κ, έχει το ακαταλόγιστο». Και συνέχιζε με κεκτημένη ταχύτητα: «Μη με πολυσκοτίζετε το λοιπόν γιατί θα ακούσετε κι άλλα. Άμετε παραπέρα γιατί έχω επίσημη άδεια με σφραγίδα και υπογραφή κοτζάμ καθηγητή να σας σιχτιρίζω όποτε θέλω», συμπλήρωνε, και πότε εισέπραττε τα γέλια κάποιων ακροατών του, πότε προκαλούσε τη φούρκα και τα νεύρα άλλων, λιγότερο ψύχραιμων που δεν ήξεραν πόσο αθώος ήτανε ο μισότρελος ετούτος νέος.
