Από τότε που η Ευσταθία (Σταθούλα) Κόμητα – Φλώρου έγινε μέλος στα κοινωνικά δίκτυα, παρακολουθούσα τις αναρτήσεις της και μου έκανε εντύπωση ο γλαφυρός της λόγος, ο άριστος χειρισμός της ελληνικής γλώσσας και ο τρόπος που αναδείκνυε τα όμορφα λαογραφικά – βιωματικά γεγονότα, που είχε ζήσει και ακούσει. Σκέφτηκα ότι όλες αυτές οι αναρτήσεις θα ήταν κρίμα να χαθούν και να μην συγκεντρωθούν στις σελίδες ενός βιβλίου.
Της εξέφρασα, λοιπόν, αυτές τις σκέψεις μου και την παρότρυνα, κι εγώ, να προχωρήσει στην έκδοση αυτού του πονήματος. Την ευχαριστώ θερμά που αναφέρεται στον πρόλογο του βιβλίου της στο όνομά μου. Είναι ιδιαίτερη τιμή για μένα η αναφορά της αυτή.
Ας έρθουμε όμως τώρα στο βιβλίο.
Το βιβλίο της αυτό αποτελεί μια επιμελημένη σε όλα της τα στοιχεία έκδοση (ποιότητα χαρτιού, φωτογραφιών, εξωφύλλου κ.λπ.) και όπως τονίζει και η ίδια, είναι μια κατάθεση της ψυχής της πλαισιωμένη με έγχρωμες φωτογραφίες που ζωντανεύουν το κείμενο και δίνουν μια άλλη διάσταση στην κατανόηση των γεγονότων ή άλλων ιστορικών και λαογραφικών στοιχείων που περιγράφει.
Η Σταθούλα, με τα 92 αυτοτελή κείμενά της, σκιαγραφεί πρόσωπα, περιγράφει γεγονότα και χρηστικά αντικείμενα της εποχής των δικών της ανθρώπων χρησιμοποιώντας σε πολλά σημεία του λόγου της τους ιδιωματισμούς της Θιακιάς κοινωνίας, μιας προγενέστερης εποχής. Με έμμεσο τρόπο αφήνει τον αναγνώστη να καταλάβει τον τρόπο της ζωής των προγόνων της, τις συνήθειές τους, το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσαν και τις ηθικές αξίες που τους διαπερνούσαν. Με άλλα λόγια όλα τούτα είναι σημαντικά στοιχεία, που συνθέτουν την ιστορία και τον πολιτισμό ενός τόπου, είναι ο ομφάλιος λώρος που συνδέει το σήμερα με το παρελθόν.
Τα κείμενα της, θα έλεγα, είναι ένα οδοιπορικό στον χωροχρόνο και λειτουργούν ως ανάχωμα στη λήθη που τείνει να μας αποκόψει από τις ρίζες μας. Γνωρίζουμε όλοι μας ότι ένας λαός που αποκόπτεται σταδιακά από τις ρίζες του παρακμάζει. Μάλιστα, καθώς ο αδυσώπητος χρόνος ξεθωριάζει τις μνήμες για πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις του παρελθόντος, όλο και περισσότερο αυτός ο κίνδυνος μεγαλώνει. Η Σταθούλα όμως με τη γραφίδα της βάζει εμπόδια στη λήθη και έτσι αυτή η φλογερή της επιθυμία, να διατηρηθούν αυτές οι λαογραφικές της πινελιές στο πέρασμα του χρόνου, γίνεται πραγματικότητα αλλά ταυτόχρονα και η συμβολή της στη διατήρηση της παράδοσης καθίσταται ουσιαστικότατη.
Της αξίζουν θερμά συγχαρητήρια για τη συμβολή της αυτή. Της εύχομαι να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο της και να συνεχίσει να μας προσφέρει συγκινήσεις αλλά και ευχάριστες αναμνήσεις μέσα από τις νοερές διαδρομές της στις προγονικές μας ρίζες και όχι μόνο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΝΤΖΗΣ
